کد مطلب:173147 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:132
کشته ی اندوه و اشک
كربلا بر پا دارنده قیامت انسان ها و رستاخیز روان های مردم در مسیر تاریخ است. آدمیان بر صحنه حیات و پهنه هستی بر پای می ایستند تا راه حسین علیه السلام را بشناسند و به سوگ بنشینند تا خود حسینی شوند. از كلام هر كس كه از ستم بیزار است و ظلم او را به خروش درآورده، ندای عاشورا می جوشد و این ندای خونین چون پرچمی به چكاد [1] هر قیام در اهتزاز بوده و تا قیامت چنین خواهد بود.
امام حسین علیه السلام درباره ی مصائبی كه بر او وارد شده فرمود:
من كشته اندوه و اشكم، هیچ مؤمنی مصائب مرا به یاد نمی آورد مگر آن كه محزون شده و اشكش جاری می گردد.
در این راستا، اگر جلوه های عواطف انسان، از شناختی عمیق و آگاهی گسترده سرچشمه بگیرند، پرتوهای معنوی امام معصوم علیه السلام می تواند در جلب و جذب معنویت و نور گرفتن از خورشید پر فروغ حق مؤثر باشد.
انسان همواره باید به تزكیه ی درون خود بپردازد و قلب و ذهن خویش را از زنگارها دور سازد.
بصیرت و شناخت نسبت به شخصیت های برجسته و وارسته كه فرستادگان الهی هستند، رابطه انسان را با خاندان عصمت و طهارت با شور و شوق بیشتر و اظهار ارادت قلبی همراه می كند.
علمای شیعه به تأسی از سیره ی اهل بیت علیهم السلام و نیز توصیه ی معصومین علیهم السلام، نسبت به حضرت سیدالشهداء علیه السلام عشق سرشار داشته اند و آن حماسه ی بزرگ حسینی، شور زاید الوصفی در آنان به وجود می آورد تا در سوگ سالار فداكاران خالصانه بگریند و در منازل، مدارس و حسینیه ها مجالس سوگواری برپا كنند و از تكریم عزاداران و خدمت به جامعه ی سوگوار دریغ نورزند.
نكته ی مهم این كه بعضی از بزرگان، در وصیت نامه خود به برپایی مجلس عزاداری امام حسین علیه السلام تأكید كرده و وصیت نمودند قدری از تربت امام حسین علیه السلام، یا دستمالی كه اشك های خویش را در مجالس حسینی با آن پاك كرده اند با آنان دفن كنند.
از آن جا كه شهادت مظلومانه ی سیدالشهداء از هر رویداد تاریخی دیگری دردناك تر و غم انگیزتر است، یاد آن صحنه ها، انسان را به اندوهی جانگداز و سرشكی سوزناك مبتلا می كند.
امام حسین علیه السلام درباره ی مصائبی كه بر او وارد شده فرمود:
من كشته اندوه و اشكم، هیچ مؤمنی مصائب مرا به یاد نمی آورد مگر آن كه محزون شده و اشكش جاری می گردد.
در این راستا، اگر جلوه های عواطف انسان، از شناختی عمیق و آگاهی گسترده سرچشمه بگیرند، پرتوهای معنوی امام معصوم علیه السلام می تواند در جلب و جذب معنویت و نور گرفتن از خورشید پر فروغ حق مؤثر باشد.
انسان همواره باید به تزكیه ی درون خود بپردازد و قلب و ذهن خویش را از زنگارها دور سازد.
بصیرت و شناخت نسبت به شخصیت های برجسته و وارسته كه فرستادگان الهی هستند، رابطه انسان را با خاندان عصمت و طهارت با شور و شوق بیشتر و اظهار ارادت قلبی همراه می كند.
علمای شیعه به تأسی از سیره ی اهل بیت علیهم السلام و نیز توصیه ی معصومین علیهم السلام، نسبت به حضرت سیدالشهداء علیه السلام عشق سرشار داشته اند و آن حماسه ی بزرگ حسینی، شور زاید الوصفی در آنان به وجود می آورد تا در سوگ سالار فداكاران خالصانه بگریند و در منازل، مدارس و حسینیه ها مجالس سوگواری برپا كنند و از تكریم عزاداران و خدمت به جامعه ی سوگوار دریغ نورزند.
نكته ی مهم این كه بعضی از بزرگان، در وصیت نامه خود به برپایی مجلس عزاداری امام حسین علیه السلام تأكید كرده و وصیت نمودند قدری از تربت امام حسین علیه السلام، یا دستمالی كه اشك های خویش را در مجالس حسینی با آن پاك كرده اند با آنان دفن كنند.
از آن جا كه شهادت مظلومانه ی سیدالشهداء از هر رویداد تاریخی دیگری دردناك تر و غم انگیزتر است، یاد آن صحنه ها، انسان را به اندوهی جانگداز و سرشكی سوزناك مبتلا می كند.
[1] به معناي قله.